Urodzony w 1912 r. w Zborowie (woj. tarnopolskie), pułkownik, sędzia Najwyższego Sądu Wojskowego.
Pochodził z rodziny prawniczej. W 1931 r. ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty w Śremie. W 1936 r. absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie. Do wybuchu wojny m.in. aplikant w Sądzie Grodzkim we Lwowie. Podczas kampanii wrześniowej dowódca plutonu obrony narodowej, brał udział w walkach we Lwowie i okolicach. Potem pracował m.in. jako dozorca parku we Lwowie, ślusarz i pomocnik buchaltera. Od sierpnia 1944 r. pracownik Wydziału Zakupów NKWD we Lwowie. Zmobilizowany do Ludowego Wojska Polskiego. W latach 1944–1949 m.in. sędzia Wojskowego Sądu Rejonowego w Białymstoku, sędzia Wojskowego Sądu Okręgowego nr 4 we Wrocławiu oraz sędzia Wojskowego Sądu Okręgowego nr 7 w Lublinie. Od 1949 do 1956 r. sędzia Najwyższego Sądu Wojskowego.
Komisja Mazura:
KRUPSKI Juliusz, płk rez., b. sędzia NSW i szef wydziału w NSW (30 XI 1948 – 15 XII 1956), członek partii od sierpnia 1946 r., był często przewodniczącym kompletów sądzących NSW (I instancja) bądź członkiem takich kompletów albo członkiem – sprawozdawcą na posiedzeniach niejawnych NSW, gdy sąd ten jako II instancja rozpatrywał rewizje. Należał do sędziów wymierzających drakońskie kary. Sędzia o długim stażu prawniczym i dużym doświadczeniu.
Brał udział w różnych rolach w sądzeniu następujących spraw sfingowanego „spisku wojskowego”:
Ponadto brał udział jako sędzia wotant w Zgrom. Og. NSW przy rozpatrywaniu rewizji innych spraw sfingowanego „spisku wojskowego”.
Podkreślić należy, że b. sędzia Krupski podobnie zachowywał się w licznych innych sprawach, np. w sfingowanych sprawach zamojsko–lubelskich (słynna sprawa płk. Mikołajczaka + 7 tow., sprawa por. Mieczkowskiego + 12 tow., sprawa Sitka + 21 tow., sprawa mjr. Domaradzkiego), jak również w sfingowanej sprawie bydgoskiej (płk Meksz + 16 tow. przy czym płk Meksz zmarł w więzieniu), nie wliczając licznych spraw bardzo wątpliwych, z drakońskimi wyrokami, jak np. sprawa Giery + 3 („Piastowska Rzplita Polska”), sprawa Tomaszewskiego + 5 („Idea Wolnej Polski”) oraz Gumowskiego i Rosochackiego (2 kary śmierci, wykonane)”.
Rozkazem Ministerstwa Obrony Narodowej z 28 listopada 1956 r. zwolniony do rezerwy.
Stanisław Płużański
zobacz też: Stanisław Mieszkowski