Właściwie Mojżesz Bobrowicki, urodzony w 1903 r. w Białymstoku, generał brygady bezpieki i wiceminister bezpieczeństwa publicznego.
Syn Zachariasza i Estery. W latach 1922–1938 członek Komunistycznej Partii Polski. Od 1929 r. przebywał w Związku Sowieckim. W latach 1931–1934 studiował w Instytucie Czerwonej Profesury w Moskwie. W latach 1934–1936 z ramienia WKP(b) – późniejszej Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego – w Austrii. Potem uczestnik wojny domowej w Hiszpanii.
W latach 1939–1943 pracował w Moskwie w Wydawnictwie Literatury w Językach Obcych. Od 1943 r. w wojsku: oficer Wydziału Politycznego 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, a następnie szef Zarządu Polityczno-Wychowawczego 1 Armii Polskiej w ZSRS. Członek Polskiej Partii Robotniczej, a następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
Od 16 października 1944 do 9 grudnia 1954 r. wiceminister bezpieczeństwa publicznego. Od lutego 1949 r. był członkiem Komisji Bezpieczeństwa Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, nadzorującej aparat represji.
Uchwałą Prezydium Krajowej Rady Narodowej z 19 lipca 1946 r. w wyróżnieniu zasług na polu dwuletniej pracy nad odrodzeniem państwowości polskiej, nad utrwaleniem jej podstaw demokratycznych i w odbudowie kraju został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
W 1954 r. wszczęto wobec niego dochodzenia w sprawie stosowania tortur w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego. Jedyna kara, jaka go spotkała, to wyłączenie z kierownictwa resortu i wykluczenie z PZPR. Pracował w Banku Inwestycyjnym w Warszawie.
Zmarł w 1990 r. w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
Stanisław Płużański
zobacz tez:
źródło: Fundacja Łączka